Luna Straetmans – 26 jaar – Criminoloog – Student Veterinaire osteopathie en diergeneeskunde

Op een dag toen ik aan het wandelen was vroeg ik mezelf af: wat wil jij in het leven, wie wil jij zijn? Ik antwoordde tegen mezelf: ik wil diegene zijn waarvan mensen zeggen ” ’t is een specialleke, maar als zij het niet kan, kan niemand het”. Ik had een afspraak bij mensen thuis en de vrouw vertelde me dat persoon X mij aangeprezen had en toonde me het berichtje, op het einde stond er: “’t is zelf wel een specialleke, maar ze is de beste uit de regio”. Ik vond dit zo toevallig dat ik het niet kon laten dat stukje luidop voor te lezen. De vrouw verontschuldigde zich “excuses, ik was vergeten dat dat stukje er in stond”. Maar het was dat stukje dat me kracht gaf om mijn anders zijn te durven koesteren.

Jarenlang hoor ik dat ik ‘anders’, ‘raar’, ‘bijzonder’, ‘speciaal’, ‘vreemd’, … ben. Mijn middelbare schooltijd was problematisch, op school functioneerde ik niet zoals het hoorde en thuis was ik prikkelbaar en vluchtte ik uren weg naar de paarden. Op beide plaatsen had ik last van agressieproblemen, ik kreeg er een kaartje voor op school zodat ik de klas kon verlaten wanneer ik daar nood aan had. Nachtmerries heb ik al zolang ik me kan herinneren en het aantal therapeuten is te veel om op te tellen. Op school waren leerlingen en leerkrachten het erover eens dat ik nooit iets zou bereiken en dom was. Mijn ouders gingen in verdediging, ze vonden dat ik bovenmaats intelligent was maar gewoon onvoldoende deed en me moest herpakken. Alsnog werd er beslist me van ASO Latijn naar TSO te laten overgaan vanuit de school, ik verveelde me maar ik had tijd om dingen te doen die ik wel leuk vond. Ondanks mijn zeer lage zelfbeeld koos ik bij mijn afstuderen toch voor een Universitaire opleiding. Ik kon alleen niet kiezen: criminologische wetenschappen, diergeneeskunde, rechten of psychologie. Waarom was er ook zoveel keuze, ik was nog maar 17 jaar en wist nog niet eens wie ik was, laat staan wat ik wilde.

Uiteindelijk koos ik voor criminologische wetenschappen. Tijdens mijn studie ontdekte ik veel over mezelf en anderen. Ik was veel meer bezig met alles daarrond dan dat ik aan het studeren was. Ik heb altijd al de grote drang gehad om alles te weten, maar urenlang studeren was daar nooit een onderdeel van. Dat bleek ook tijdens de bespreking van een examen in mijn 3e bachelor omdat ik een onvoldoende had. De professor vroeg me of ik doelbewust een ander antwoord had opgeschreven. Dat had ik niet. Ze zei dat ze nog nooit zo’n volledig antwoord had gelezen, maar het was een antwoord op een vraag die er niet stond. Ze vroeg of ik ooit al eens iets gehoord had over de term adhd. Dankjewel professor Vander Laenen, zonder jou was ik nooit aan de zoektocht naar mezelf begonnen. Ik had reeds andere diagnoses, misdiagnoses. En ik heb wel 21 jaar gedacht dat ik een mens was met gedragsproblemen, dat ik dom was, dat ik lui was, dat ik een mislukking was.

Zonder mijn dieren had ik deze periode nooit kunnen doorstaan. Het is dankzij hun dat ik mijn sociale vaardigheden, zelfvertrouwen, geduld e.d. kon ontwikkelen. Ik besloot dat ik anderen hiermee wilde helpen, mensen die net zoals mij buiten de maatschappij vallen. Gedetineerden, jongeren met gedragsproblemen, mensen die neurodivers zijn. Ik begon mijn carrière in het onderwijs als leerlingenbegeidster, waar ik een vast contract aangeboden kreeg maar weigerde. Ik wilde meer. Ik startte in de forensische psychiatrie, maar ook hier vond ik mijn weg niet. Ik wilde het Belgisch systeem veranderen, dat was misschien niet mijn beste idee als nieuwe werknemer. Daarnaast vond men mijn sociale vaardigheden niet goed. Ik werd de definitie van een jobhopper. Nergens vond ik wat ik zocht. Was dit dan adhd? Moest ik me maar gewoon leren aanpassen?

In mijn leven heb ik de meest uiteenlopende diagnoses gekregen. Ik scoorde extreem hoog op bijna elke persoonlijkheidsstoornis en ik zou autisme en adhd hebben. Met als kers op de taart : complexe/chronische post-traumatische-stressstoornis. Nog steeds had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Waarom hoorde ik nergens bij? Waarom kon ik niet functioneren zoals anderen? Waarom pas ik niet in deze maatschappij? Waarom vind ik ook bij de groep mensen met ASS/ADHD geen aansluiting? Waarom werkt geen enkele therapievorm? Is er echt zoveel mis met mij? Dat kan toch niet?

En toen viel het woord na een IQ test & meerdere gesprekken, het woord dat mijn leven voorgoed zou veranderen: hoogbegaafd + (extreem) hoogsensitief. De bal ging aan het rollen en eindelijk begreep ik het, mezelf. Het geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten, de continue drang naar kennis, de enorme hoeveelheid interesses, het raar bevonden worden, het anders communiceren, het snel uitgekeken zijn op alles. 25 jaar later, heb ik het label gekregen die mijn leven voorgoed zouden veranderen. Eindelijk vond ik de gepaste hulp en kreeg ik begeleiding. Dacht ik. Alweer voelde ik me een buitenstaander in de groep lotgenootjes. Alweer kreeg ik na de eerste euforie uiteindelijk toch het gevoel dat niemand me op een dieper level begreep. Alweer had ik het gevoel dat ik mezelf oppervlakkiger moest voordoen om begrepen te worden. Alweer was ik de rare snuiter, tussen de rare snuiters!

Alweer werd er een nieuwe term genoemd: uitzonderlijke hoogbegaafdheid (IQ +145) wegens vermoedens van de hulpverleners. Het was niet de eerste keer dat ik dat hoorde maar daar kon ik met mijn hoofd niet bij. Ik was heel mijn leven dom en oncapabel genoemd. Ik was een jobhopper geweest en had de diagnose “ASS/ADHD/HB en PTSS” die alles toch moest omvatten dacht ik dan? Ik was altijd en overal de uitzondering of het probleem. Toch was na het lezen van diverse boeken hierover mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd en besloot ik om mezelf opnieuw te laten testen bij gespecialiseerde instanties. Een reguliere IQ test kan dit helaas niet aantonen, dit dient samengelegd te worden met heel wat vragenlijsten op zowel emotioneel als ontwikkelingsvlak, teruggaande naar mijn babytijd. Waar was ik aan begonnen… lang verhaal kort, mijn puzzel werd eindelijk compleet en ondanks ik nog steeds vol ongeloof zit, heeft het kind een naam gekregen. De “diagnose” UHB, in combinatie met c-ptss. Uitersten gaan altijd samen met eigen sterktes maar ook met eigen beperkingen, want waar het ene uiterste die heeft, heeft het andere uiterste die namelijk ook. Blijkbaar werd dit door heel veel mensen (inclusief mezelf) vergeten waardoor wij altijd hebben gedacht dat er wel iets aan mij moest schelen, gaande van een persoonlijkheidsstoornis tot een ontwikkelingsstoornis enz. Ik laat nu mijn kwetsbaarheid ook mijn sterkte zijn. Uit het werken met dieren haal ik mijn energie.

Misschien ben ik niet altijd zo goed met mensen, maar ik begrijp dieren als geen ander. Met hun kan ik wel goed communiceren. Waar mijn oog voor detail me soms mateloos weet te overprikkelen, helpt het me nu om de kleinste maar cruciale veranderingen te zien aan het gedrag of de gezondheid van een dier. Waar ik voorheen verdriet voelde dat mijn hoofd 101 linken legde bij trauma’s, kan ik deze linken nu inzetten om verbanden te zien bij dieren. Mijn faalangst en perfectionisme zorgen ervoor dat ik alleen maar tevreden ben wanneer ik een dier ten volle heb kunnen helpen en alles uit de kast gehaald heb. En tenslotte zorgt mijn eindeloze drang naar kennis ervoor dat ik een situatie uit meerdere invalshoeken kan bekijken.

Ik ben anders, en dat is mijn sterkte.

Liefs, Luna

PS… wist je dat?

Tijdens mijn opleiding Criminologische Wetenschappen ik mijn bachelor- en masterproef geschreven heb over de rehabilitatie van (ex-)gedetineerden in de maatschappij met de hulp van paarden? Misschien heb je er ooit wel van gehoord!

Nu ik mezelf beter heb leren kennen en ontdekt heb waar ik energie van krijg heb ik besloten mijn focus volledig te richten op dieren. Maar er zal altijd een stukje van mezelf in deze wereld liggen, ik heb het eerste steentje gelegd in België om voor deze mensen iets te kunnen betekenen en daar ben ik best trots op!

https://nl.wikisage.org/wiki/Luna_Straetmans

PS 2…wist je dat?

Ik ook fotografie doe om mijn creativiteit in kwijt te raken?